49علامه حلى نيز در اين موضوع نوشته است:
گفتيم كه در سجده، گذاشتن پيشانى بر زمين واجب است. اگر بر پيشانى‌اش دملى است كه نمى‌تواند پيشانى را بر زمين بگذارد، گودالى حفر كند تا دمل در آن قرار گيرد و پيشانى‌اش بر زمين واقع شود. دليل اين موضوع، روايتى است كه طى آن شخصى به نام «مصادف» مى‌گويد: به دملى گرفتار شده بودم. پس بر يك طرف پيشانى سجده مى‌كردم. امام صادق(عليه السلام) مرا ديد و پس از جويا شدن از علتش فرمود: «حفره‌اى بكن و دمل را در آن قرار بده تا پيشانى‌ات بر زمين قرار گيرد».
حال اگر زخم و جراحت، تمام پيشانى را گرفته باشد، بر يكى از دو طرف پيشانى سجده كند؛ زيرا چنين سجده‌اى، به سجده واجب نزديك‌تر است تا سجده اشاره‌اى و سرانجام اگر سجده بر هيچ يك از دو طرف پيشانى ممكن نباشد، بر چانه‌اش سجده كند؛ زيرا خداوند فرموده است: يَخِرُّونَ لِلْأَذْقٰانِ سُجَّداً (اسراء: 107).
وقتى كه بر گذاشتن چانه بر زمين، عنوان سجده صدق كند، پس در حالت اضطرار، سجده بر چانه مُجزى خواهد بود. در روايتى از امام صادق(عليه السلام) از همين موضوع سؤال شد و حضرت با استدلال به آيه مذكور فرمود: «بر چانه‌اش سجده كند و اگر آن هم امكان نداشت، اشاره كند». 1
اما علماى شيعه، سجده بر قرون 2 و دو طرف پيشانى و محل فرورفتگى موى سر به‌جاى پيشانى را به اتفاق جايز نمى‌دانند. علامه حلى در اين‌باره مى‌نويسد: «اگر گونه يا سرش را براى سجده بر زمين بگذارد، جايز نيست.