27
تبرّى شيعه از عبدالله بن سبأ
شعبى مى‌گويد: «شما را از پيروان اين آرزوها و اميال گمراه‌كننده برحذر مى‌دارم كه بدترين آنان رافضيان‌اند. آنان از روى ميل و رغبت يا ترس از خداوند اسلام نياورده‌اند، بلكه براى دشمنى با اهل اسلام و از باب ستم بر آنان، در ظاهر به اسلام گرويده‌اند و على[(عليه السلام)] آنان را در آتش سوزانيد و به شهرها تبعيد كرد. يكى از اين تبعيدى‌ها عبدالله بن سبأ يهودى از يهوديان صنعاء بود كه به ساباط 1 تبعيد شد. يكى ديگر از آنها عبدالله بن يسار بود كه به خازر تبعيد گرديد».
اگر مقصود شعبى از رافضه، فرقه خاصى است، يعنى گروهى كه از عبدالله بن سبأ پيروى مى‌كنند، اين گروه در اصطلاح كلامى، نه شيعه به شمار مى‌آيند و نه رافضى. شيعيان نيز از آنان و عقايدشان بيزارند و ما به دفاع از آنها يا تبرئه آنان نمى‌پردازيم؛ زيرا به ما ربطى ندارند.
اما اگر مقصودش از رافضى، شيعه امامى اثنا عشرى است، بايد دانست كه اين گروه جملگى پس از پيامبر(صلى الله عليه و آله ) و بر آيين اسلام متولد شده‌اند و قبلاً