15
نقد سند روايت شَعبى
ابن تيميه در كتاب منهاج‌السنة، به شدت به شيعه حمله مى‌كند و آنان را به بدترين صورت توصيف مى‌كند. او تمام توان خود را در بدگويى از آنان به كار مى‌گيرد و براى رسيدن به اين مقصود، از روش‌هاى خود براى دروغ‌سازى و تهمت‌زنى، بيشترين استفاده را مى‌برد؛ زيرا در مذهب او تهمت و دروغ عليه كسانى كه به زعم او اهل بدعت‌اند، جايز است.
او براى كوبيدن شيعيان، سخنان پوچى را از شعبى در عيب‌جويى از شيعيان نقل مى‌كند؛ با آنكه خود، به ضعيف بودن سند آنها اعتراف كرده است. ازآن‌رو كه اين توهمات شعبى، در بردارنده وجوه شباهت بين يهود و رافضيان (شيعيان) است، ابن تيميه آن را حجت مى‌شمارد و با استناد به آن، عليه شيعه استدلال مى‌كند.
به يارى خدا در آينده ثابت خواهيم كرد كه تمام اين سخنان، دروغ و تهمتى بيش نيست و از حق و انصاف به دور است.
اكنون شايسته است گفتارى كه ابن تيميه از شعبى نقل كرده است از نظر سند و دلالت، نقد و بررسى شود:
بى‌شك، سند مطالبى كه ابن تيميه از شعبى نقل مى‌كند حتى از ديدگاه