37بشناسد؛ زيرا پيروى از فرمان دوم، يعنى تغيير قبله به‌سوى مسجدالحرام، نشانۀ ايمان و اخلاص به آيين جديد بود و سرپيچى و توقف، علامت دودلى و نفاق به شمار مى‌رفت. چنان‌كه قرآن آشكارا اين مطلب را مى‌فرمايد:

(وَ مٰا جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتِي كُنْتَ عَلَيْهٰا إِلاّٰ لِنَعْلَمَ مَنْ يَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّنْ يَنْقَلِبُ عَلىٰ عَقِبَيْهِ وَ إِنْ كٰانَتْ لَكَبِيرَةً إِلاّٰ عَلَى الَّذِينَ هَدَى اللّٰهُ) (بقره: 143)

و ما آن قبله‌اى را كه قبلاً بر آن بودى، تنها براى اين قبله قرار داده بوديم كه افرادى كه از پيامبر پيروى مى‌كنند، از آنها كه به جاهليت بازمى‌گردند، مشخص شوند و مسلماً اين حكم جز بر كسانى كه خداوند آنها را هدايت كرده، دشوار بود.

در اين موقع برخى تصور كردند كه نمازهاى پيشين آنها باطل بوده است. وحى الهى نازل شد كه:

(وَ مٰا كٰانَ اللّٰهُ لِيُضِيعَ إِيمٰانَكُمْ إِنَّ اللّٰهَ بِالنّٰاسِ لَرَؤُفٌ رَحِيمٌ) (بقره: 143)

و خداوند هرگز ايمان (و نمازهاى گذشته) شما را ضايع نمى‌گرداند؛ زيرا خداوند نسبت به مردم، رئوف و مهربان است. ¹

بدين‌ترتيب پيامبر درحالى‌كه دو ركعت از نماز ظهر را خوانده بود، مأمور شد كه به سوى مسجدالحرام رو گرداند.

در برخى روايات آمده است كه جبرئيل دست پيامبر را گرفت و