21است، مقرر داشته [است] كه اثر سوء آن، لامحاله به آنان خواهد رسيد. بنابراين پس از اين سؤال [به جاى جواب] تهديد كرده [است]: «و كسانى كه بر خدا دروغ مى‌بندند، روز رستاخيز چه گمان دارند!» ¹

در جاى ديگر مى‌فرمايد:

(وَ لاٰ تَقُولُوا لِمٰا تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ هٰذٰا حَلاٰلٌ وَ هٰذٰا حَرٰامٌ لِتَفْتَرُوا عَلَى اللّٰهِ الْكَذِبَ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللّٰهِ الْكَذِبَ لاٰ يُفْلِحُونَ) (نحل:116)

و براى آنچه زبان شما به دروغ مى‌پردازد، مگوييد اين حلال است و آن حرام، تا بر خدا دروغ بنديد؛ زيرا كسانى كه بر خدا دروغ مى‌بندند، رستگار نمى‌شوند.

«عبدالرحيم قصير» روايت كرده است:

«عبدالملك بن اعين» به املاى امام صادق(ع) چنين نوشت:

إِذَا اتَى العَبْدُ بِكَبِيرَةٍ مِنْ كَبَائِرِ الْمَعَاصِى الَّتِى نَهَى اللهُ عَنْهَا كَانَ خَارِجاً مِنَ الإِيمانِ وَثَابِتاً عَلَيْهِ اسْمُ الإِسلامِ؛ فَإِنْ تَابَ وَاسْتَغْفَرَ عَادَ إِلَى الإِيمانِ وَلَمْ يُخْرِجْهُ إِلَى الْكُفْرِ والْجُحُودِ وَالاسْتِحْلالِ؛ وَإِذَا قَالَ لِلْحَلالِ هَذَا حَرَامٌ ولِلْحَرَامِ هَذَا حَلالٌ ودَانَ بِذَلِكَ، فَعِنْدَنَا يَكُونُ خَارِجاً مِنَ الإِيمَانِ والإِسْلامِ إِلَى الْكُفْر. ²

هنگامى كه بنده‌اى مرتكب يكى از گناهان كبيره يا صغيره شود كه خداوند از آنها نهى كرده است، از ايمان بيرون مى‌رود. اما هنوز نام اسلام بر او ثابت است [و مى‌توان او را مسلمان ناميد]. در اين حال اگر توبه كرد و طلب آمرزش نمود، به دايره ايمان بازمى‌گردد و گناهش او