1) . كمال‌الدين و تمام النعمه، ج 1، ص 317. بشر بن سليمان نخّاس از فرزندان ابوايوب انصارى و دوستان ابوالحسن و ابومحمد (امام‌دهم و يازدهم) گفت: شبى حضرت هادى7 مرا فرا خواندند. خدمتشان مشرف شدم. ايشان سرگرم گفت‌وگو با فرزندشان، امام‌حسن و خواهرشان، حضرت حكيمه بودند. چون نشستم، فرمودند: «اى بشر! تو از سران انصارى و ولايت ائمه، همواره پشت در پشت، در ميان شما بوده است و ما به شما اعتماد داريم. مى‌خواهم شرف يكى از اسرار امامت را بهره تو كنم و تو را براى خريد كنيزى بفرستم». حضرت، نامه‌اى به خط رومى نوشتند و به من دادند. آن‌گاه فرمودند: «به بغداد برو، در فلان روز و فلان مكان، متوجّه برده‌فروشى به نام «عمر بن‌يزيد نخّاس» باش. كنيزى با اين ويژگى‌ها ميان بندگان و كنيزان اوست و خريدار را، خود او انتخاب مى‌كند و به هيچ خريدارى راضى نمى‌شود. نزد صاحبش برو و بگو: «نامه را به كنيز دهد». بشر گويد: «چنان كردم كه امام‌فرموده بود. كنيز، چون نامه را خواند، سخت گريست و صاحب خود را سوگند داد كه اگر مرا به اين شخص نفروشى، خود را خواهم كشت». بشر گويد: «سرانجام او را با همان پولى خريدم كه امام7 در كيسه گذاشته بودند و به منزل خود در بغداد بردم». «نرگس» در اين هنگام داستان خود را براى بشر بيان مى‌كند كه من دختر يشوعا، فرزند قيصر رومم و مادرم نيز از نسل شمعون، حوارى حضرت مسيح7 است. آن‌گاه، به تفصيل سرگذشت خويش را بازگو مى‌فرمايد..