32

3. آيا اعتقاد به عصمت ائمه با خاتميت پيامبر(ص) ناسازگار است؟

عصمت در لغت معناى عامى دارد و حفاظت و دفاع از هر گزندى را در برمى‌گيرد. اما در مباحث كلامى در معناى حفظ و نگهدارى در برابر گناه و اشتباه به كار مى‌رود كه پى‌آمد آن ترك گناه و خطاست.

شيعه، امام‌را نيز مانند پيامبر، معصوم مى‌داند. امام صادق(ع) فرموده است:

«أَلاَنبياءُ وَأوْصيائُهم لا ذُنوبَ لَهُمْ لأنَّهُم مَعصُومُونَ مُطَهَّرون» ¹؛ بر انبيا و جانشينان آنان گناهى نيست؛ زيرا آنان پاك و منزهند ».

امام‌سجاد(ع) نيز مى‌فرمايد:

«أَلإمامُ‌مِنّا لايَكُونُ إلاّ مَعصُوماً...» ²؛ « امام از ما نيست مگر معصوم...».

همچنين اميرمؤمنان(ع) مى‌فرمايد:

إنَّمَا الطّاعَةُ لِلّهِ عَزّوجَلّ وَ لِرَسُولِه وَ لِوُلاةِ الأمْرِ وَ إنَّما امِرَ بِطاعَةِ اولِي الأَمْرِ لأَنَّهم مَعصُومُونَ مُطهَّرون لا يَأمُرُون بِمَعصيَةٍ. ³

طاعت از آن خداى عزّوجلّ، رسول او و واليان أمر است، اطاعت از اولواالامر ازاين‌رو واجب شد كه آنان معصوم و مطهرند و به معصيت خدا فرمان نمى‌دهند.

امام‌رضا(ع) نيز در پاسخ مأمون چنين نوشت:

وَ لا يَفْرِضُ اللهُ تَعَالَى طَاعَةَ مَنْ يَعْلَمُ أَنَّهُ يُضِلُّهُمْ وَ يُغْوِيهِمْ وَلا يَخْتَارُ لِرِسَالَتِهِ