36و يا با تغييرى در لفظ يا ترتيب، دگرگون مى‌شد، به‌يقين آثارش را از دست مى‌داد. اما مى‌بينيم كه قرآن، همه ويژگى‌هاى يادشده را به‌طور كامل، و به زيباترين شكل دارد. ازاين‌رو، در قرآن هيچ‌گونه تحريفى كه اندكى از اين ويژگى‌ها را سلب كند، واقع نشده است. پس آنچه در دست ماست همان قرآنى است كه بر پيامبر(ص) نازل شده است. گفتنى است اگر به فرض، تغييرى هم صورت گرفته باشد، بايد در نقطه يا اعراب و مانند آن باشد تا در ويژگى‌هاى آن، مانند اعجاز، برداشتن اختلاف، هدايت، نوربودن، ذكربودن، چيرگى بر كتاب‌هاى آسمانى ديگر و غير آن، اثرگذار نباشد. ¹

2. دليل قرآنى

خداى متعال فرمود: (إِنّٰا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنّٰا لَهُ لَحٰافِظُونَ) ؛ «ما ذكر را نازل كرديم و ما به‌طور قطع آن را حفظ مى‌كنيم». (حجر: 9) بدين معنا كه اين ذكر را از پيش خود نياوردى تا مخالفان تو را درمانده سازند و با دشمنى و شدت خشونت و جرئتشان آن را باطل كنند يا تو براى حفظ آن، خود را به زحمت اندازى و قادر بر اين كار نباشى. از ناحيه فرشتگان نيز نازل نشده است تا نياز به نزول فرشتگان و تصديق آنان باشد. بلكه ما اين ذكر را به‌تدريج نازل كرديم و ما خود با عنايت كاملى كه بدان داريم و با صفت ذكربودنش نگاهدار آن خواهيم بود.

بنابراين قرآن، ذكرى زنده و جاودان است و از نابودى و فراموشى و