34

مقدمه سوم

قرآن، خود را به اوصافى پاك و زيبا توصيف مى‌كند؛ اوصافى چون نور، هدايتگر و آيينى پايدار و ملاحظه مى‌كنيم قرآنى كه در اختيار ماست، دراين‌باره چيزى كم ندارد و در امر هدايت و ارشاد، از چيزى فروگذار نكرده است.

از ويژگى‌هاى جامعى كه قرآن براى خود بيان مى‌كند، « ذكرالله » است؛ زيرا قرآن، نشانه‌اى زنده و جاودان است كه بر خداوند دلالت مى‌كند و او را به نام‌هاى زيبا و ويژگى‌هاى برجسته مى‌ستايد. سنت و روش الهى را در آفرينش، و ويژگى‌هاى فرشتگان و كتب [آسمانى] و رسولانش را بيان مى‌دارد و فرجام كار آفرينش را، كه معاد و بازگشت همه به‌سوى خداى سبحان است، وصف مى‌كند و موضوعاتى مانند سعادت، شقاوت، بهشت و دوزخ را، كه بازگشت مردم به آنهاست به تفصيل بيان مى‌دارد. در همه اين موارد ذكر خدا وجود دارد و مقصود قرآن نيز از بيان كلمه «ذكر» همين است.

از سويى، چون كلمه ذكر از ويژگى‌هاى جامعى است كه بيانگر جميع شئونات قرآنى است در آياتى خداوند از حفظ قرآن از تغيير و تحريف با كلمه ذكر خبر مى‌دهد و قرآن را «ذكر» مى‌نامد و مى‌فرمايد:

إِنَّ الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي آيٰاتِنٰا لاٰ يَخْفَوْنَ عَلَيْنٰا أَ فَمَنْ يُلْقىٰ فِي النّٰارِ خَيْرٌ أَمْ مَنْ يَأْتِي آمِناً يَوْمَ الْقِيٰامَةِ اعْمَلُوا مٰا شِئْتُمْ إِنَّهُ بِمٰا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ * إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِالذِّكْرِ لَمّٰا جٰاءَهُمْ وَ إِنَّهُ لَكِتٰابٌ عَزِيزٌ * لاٰ يَأْتِيهِ الْبٰاطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ لاٰ مِنْ خَلْفِهِ تَنْزِيلٌ مِنْ حَكِيمٍ حَمِيدٍ (فصلت: 40 - 42)