24سفرنامه‌ها كه يكى از جالب‌ترين آنها را در اينجا مرور خواهيم كرد، اطلاعاتى نادر، و در فهم زندگى اقتصادى و اجتماعى و گاهى سياسى آن روزگار و ابعاد ديگر بسيار مؤثر و روشنگر است.
نويسنده فردى روحانى از خاندان علم و سيادت و علاقه‌مند به مكتب شيخيه، مطلع از نصوص دينى و متدين و متعبد به آن است كه پدرش نيز اهل علم بوده و والدينش در وقت نگارش سفرنامه هر دو در كربلا مدفون بوده‌اند.
وى اين سفر را با عشق و علاقه از چهارم جمادى‌الثانيه سال 1315 آغاز كرده و پس از نزديك به يكسال آخرين يادداشت خود را روز سه‌شنبه اول جمادى‌الثانيه سال 1316 نوشته شده است. بدين ترتيب اين سفر مقدس و طولانى 352 روز يا يك سال و چند روز كم به درازا كشيده است.
بخش نخست اين سفرنامه، سفرنامه مشهد است كه تقريبا به لحاظ روش ثبت و نگارش مستقل است، اما به دليل اين كه نويسنده بعد از اقامت در مشهد از آنجا راهى حج شده و سفرنامه را ادامه داده است؛ در واقع يك سفرنامه محسوب مى‌شود. از عبارت نخست او مى‌توان حدس زد كه از اول قصد نگارش سفرنامه‌اى يكپارچه را داشته است و تنها بعد از مشهد است كه سفرنامه را به صورت روزانه نوشته است: «اين سفرنامه‌اى است كه مى‌نويسد او را حسن بن ابرهيم موسوى اصفهانى هنگام مسافرت او به مشهد مقدس حضرت رضا (ع) و ساير مشاهد مشرّفه حضرت رسول (ص) و ساير ائمه هدى (ع)».
وى هدف خود از نگارش اين سفرنامه را اين مى‌داند كه «يادداشتى باشد از اين حقير از براى بازماندگان و ساير رفقا و اخوان، و تذكره از براى خود اين عاصى تبه روزگار». در پايان سفرنامه مشهد نيز نوشته است كه قصد دارد در سفر حج نيز روزنامه سفر خود را بنويسد: «و بهتر آن است كه وقايع از اينجا تا مكه معظمه را اگر خدا روزى كرده باشد و از آنجا به بعد را اگر حياتى باشد، روزنامه كنم، و تفصيل هر روزى را از وقت خروج در تِلو آن روز معروض دارم تا متبين و واضح باشد، و عنوان على حده براى آن ذكر مى‌كنم».