87
مات أبوطالب بن عبدالمطلب مسلماً مؤمناً، و شعره فى ديوانه يدلّ على إيمانه، ثم محبته و تربيته و نصرته و معاداة أعداء رسول اللّٰه صلى اللّٰه عليه و آله و موالاة أولياءه، و تصديقه فيما جاء به من ربّه، و أمره لولديه على و جعفر بأن يسلما و يؤمنا بما يدعو إليه، و أنّه خير الخلق، و أنّه يدعو إلى الحقّ و المنهاج المستقيم، و أنّه رسول رب العالمين؛ 1
ابوطالب فرزند عبدالمطلب در حال اسلام و ايمان از دنيا رفت و سرودۀ او در ديوان شعر وى دلالت بر ايمان او دارد و همچنين سرپرستى و يارى او پيامبر را، و ابراز محبت به او و دشمنى با دشمنان او و دوستى با دوستداران او و تصديق و اقرار به آنچه كه از جانب خدايش به صورت وحى بر او نازل شد، و فرمان به اسلام آوردن دو فرزندش على و جعفر و ايمان آوردن ايشان به آنچه كه وى مردم را بدان فرا مى‌خواند، و اقرار به اينكه او بهترين مردم است و مردم را به حق و راه و روش مستقيم فرامى‌خواند و اينكه او پيامبر از جانب پروردگار جهانيان است (همه اينها دلالت بر كمال ايمان ابى‌طالب دارند).
آيت اللّٰه طبسى نجفى -\جدّ نگارنده -\در كتاب منية الراغب فى ايمان ابى‌طالب روايتى از حضرت امام باقر(ع) نقل مى‌كند كه بر اساس آن حضرت دربارۀ حدث ضحضاح و كسانى كه نسبت‌هاى ناروايى را در حق ابوطالب روا مى‌دانند مى‌فرمايد: