1) . ابن تيميه، تقى‌الدين ابوالعباس، احمد بن عبدالحليم بن عبدالسلام بن محمد بن تيميۀ حرانى است. حران شهرى باشكوه و مركز صابئه و بت پرستان و فلاسفه بوده كه اكنون از شهرهاى ويران تركيه است ابن تيميه با اشاعره، حكما، صوفيه و كليۀ فرق اسلامى مخالف و معارض بود تمام آنها را باطل مى‌دانست. دربارۀ خداوند سبحان قائل به تجسم بود، مى‌گفت خداوند بر فراز آسمانها و در عرش مستقر است ابن تيميه معتقد است: موجود قائم به نفس غير قابل اشارۀ حسى و غير قابل رؤيت، وجود خارجى ندارد و فقط ساخته و پرداختۀ ذهن است (اين سخن همان جسمانى بودن و مادى بودن خداوند سبحان است). ابن تيميه در منهاج السنه: 1 / 216 -\217 در مسأله رؤيت صريحاً اظهار كرده است «خداوند در فوق عالم است» فوق بودن به اين معناست كه در تحت و در همه جا نيست. ابن تيميه گفته: «كسى نگفته است كه خداوند در همه جا هست و نسبت همۀ مكانها به او يكى است و كسى نگفته است كه او قابل اشارۀ حسى نيست». او مى‌گويد: «حديث فرود آمدن خداوند به آسمان پائين در هر شب از احاديثى است كه در نزد اهل حديث ثابت است»! ابن تيميه زيارت قبور و مشاهد و اماكن مقدس، و بناى عمارات بر آنها را بدعت و حرام مى‌داند. در منهاج السنه 1 / 131 لبۀ تيز حمله را متوجه شيعيان كرده كه براى مراقد ائمه اطهار سلام الله عليهم احترام ويژه‌اى قائل‌اند