11
مقدّمه
از عاشورا سخن گفتن و بر صحنه‌هاى كربلا گريستن، بدون شناخت كافى از جايگاه شخصيّت امام حسين عليه السلام ، و مطالعه در ابعاد مختلف انديشه، ايمان و اخلاق آن بزرگوار و نيز تدبّر در مضامين سخنان و بيانات گرانسگ آن حضرت، نمى‌تواند تضمين كنندۀ سعادت انسان در دنيا و رستگارى او در آخرت باشد.
اگر سرودن يك بيت شعر در رثاى امام حسين عليه السلام مى‌تواند خانه‌اى در بهشت براى انسان به ارمغان آورد؛ و اگر ريختن يك قطره اشك در عزاى او مى‌تواند تضمين كنندۀ ورود به بهشت باشد، از آن روست كه شعر را مى‌توان دستمايۀ شعور و ادراك مقام و موقعيت امام حسين عليه السلام و مقدمّه‌اى براى انديشه‌ورزى و احساس مسؤوليت در ادامۀ راه او قرار داد و اشكبارى را مى‌توان سند همدلى، همراهى و هميارى سيّدالشهدا عليه السلام وخيل شهيدان كربلايى به حساب آورد.
با چنين نگاهى است كه از ديرباز، از همان آغازين روزهاى پس از شهادت امام حسين و ياران و فرزندانش عليهم السلام ، مرثيه‌سرايى، نوحه‌خوانى، ماتم‌گيرى و اشكريزى بر آنان، سنّت گشته و چنين سنّتى مورد تأييد و ترغيب امامان معصوم عليهم السلام و اولياى الهى قرار گرفته است.
و بدين سان خون مقدّس ابا عبداللّٰه الحسين عليه السلام در رگهاى هميشۀ تاريخ جارى مانده و نهضت او همۀ ستمديدگان و مستضعفان را به