73000 متر، از سطح دريا بلندتر است.
شهر مكه، چون ميان دو سلسله كوه واقع شده است؛ از دور ديده نمى‌شود.
تاريخچۀ شهر مكّه
تاريخ مكه از زمان حضرت ابراهيم عليه السلام شروع مى‌شود. وى فرزند خود «اسماعيل» را با مادرش هاجر، براى اقامت به سرزمين مكه فرستاد، فرزند وى در آنجا با قبايلى كه در آن نزديكى‌ها زندگى مى‌كردند وصلت كرد.
حضرت ابراهيم عليه السلام به دستور خداوند خانۀ كعبه را بنا كرد، و بنا به يك رشته روايات صحيح بناى كعبه را كه يادگار حضرت نوح بود تعمير نمود، و از اين پس آبادى شهر مكه شروع شد.
مدينه
شهرى است در شمال مكّه، كه تقريباً 90 فرسنگ از هم فاصله دارند، در اطراف شهر؛ باغات و نخلستان‌ها است، و زمين آن براى غرس اشجار، و كشت و زرع آماده‌تر است.
قبل از اسلام، نام آن «يثرب» و پس از هجرت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله ؛ «مدينة الرسول» ناميده شد؛ بعدها براى تخفيف، آخر آن را حذف كرده و «مدينه» گفتند. در تاريخ مى‌خوانيم كه نخستين كسانى كه در اين مرز و بوم سكنى گزيدند، گروه «عمالقه» بودند سپس طائفه يهود، و اوس و خزرج كه در ميان مسلمانان؛ به نام انصار خوانده شدند.
منطقۀ حجاز برخلاف ساير مناطق، از دستبرد كشورگشايان محفوظ مانده، و آثار تمدن روم و ايران - دو امپراطورى بزرگ جهان قبل از اسلام - در آنجا ديده نمى‌شود زيرا اراضى لم يزرع و غير قابل سكونت آن، چندان ارزشى نداشت كه تا براى به دست آوردن آن لشكركشى كنند، و بعد از هزاران مشكلات كه لازمۀ تسلط بر خاك آن منطقه بود، تازه دست خالى برگردند.