23پيامبر(ص) گزارش دادند و گفتند: اى رسول خدا! نديدى كه اسامه چگونه مردى را كه مى‌گفت «لا إله إلا الله محمّد رسول الله» به قتل رساند! پيامبر (ص) وقتى اين گزارش را شنيد خطاب به اسامه فرمود: با لا إله إلا الله چه كردى؟! اسامه گفت: اى رسول خدا! آن مرد تنها براى اين شهادتين گفت كه جان خويش را حفظ كند!
پيامبر(ص) فرمود: آيا تو دلش را شكافتى و از درونش آگاهى يافتى؟! در اين هنگام آيۀ مذكور نازل شد و اسامه سوگند ياد كرد كه ديگر هرگز با كسى كه شهادتين را بر زبان مى‌راند نجنگد. 1
اين روايت و روايات فراوان ديگر همه حاكى از آنند كه نمى‌توان كسى را كه شهادتين بر زبان مى‌راند كافر يا مشرك دانست و به اين بهانه جان و مال او را حلال شمرد.
از اين رو، هيچ يك از پيشوايان مذاهب و شخصيت‌هاى بزرگ اسلامى تكفير مسلمين را بر خود روا نمى‌شمرد و عناوينى چون كافر و مشرك را بر اهل قبله اطلاق نمى‌نمود.
به عنوان نمونه، بسيارى از فقيهان شافعى حتّى اقتدا به اهل بدعت‌ها در نماز را روا مى‌شمارند و تكفير آنان را بر نمى‌تابند، و اين ظاهر مذهب شافعى با استناد به