58كرد كلمۀ «شيعه» بود. اين كلمه، لقب چهار نفر از صحابه بوده است كه عبارتند از: ابوذر، سلمان، مقداد و عمّار.» ¹

2 - ابن‌خلدون مى‌نويسد: «جماعتى از صحابه، شيعۀ على بودند و او را سزاوارتر از ديگران به خلافت مى‌دانستند.» ²

3 - استاد محمّد كردعلى مى‌گويد: «گروهى از بزرگانِ صحابه، معروف به مواليان على عليه السلام در عصر رسول خدا صلى الله عليه و آله بودند از آن جمله سلمان فارسى است كه مى‌گفت: ما با رسول خدا صلى الله عليه و آله بيعت كرديم بر خيرخواهى مسلمانان و اقتدا به على بن ابى‌طالب عليه السلام و مواليان او. و ابى سعيد خدرى است كه گفت: مردم به پنج كار امر شدند؛ چهار تا را انجام دادند و يكى را ترك نمودند. از او سؤال شد آنچه را كه ترك نمودند چه بود؟ او در جواب گفت: ولايت على بن ابى‌طالب عليه السلام . از او سؤال شد آيا ولايت با چهار عمل ديگر واجب است؟ پاسخ داد: آرى. و ابوذر غفارى، عمار بن ياسر، حذيفة بن يمان، ذى‌الشهادتين خزيمة بن ثابت، ابى‌ايوب انصارى، خالد بن سعيد بن عاص و قيس بن سعد بن عباد.» ³

4 - دكتر صبحى صالح مى‌نويسد: «در ميان صحابه حتى در عصر پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله براى على عليه السلام پيروان و شيعيانى بوده است؛ از آن جمله مى‌توان ابوذر غفارى، مقداد بن اسود، جابر بن عبداللّٰه، ابى بن كعب، ابوالطفيل عامر بن واثله، عباس بن عبدالمطلب و تمام فرزندان او، عمار ياسر و ابوايوب انصارى را نام برد.» ⁴

5 - استاد محمّد عبداللّٰه عنّان مى‌گويد: «اين اشتباه است كه بگوييم شيعه براى اولين بار هنگام جدايى خوارج ظهور پيدا كرده است بلكه ظهور شيعه در عصر رسول خدا صلى الله عليه و آله بوده است.» ⁵