42 1 - آيۀ ولايت

خداوند متعال مى‌فرمايد: إِنَّمٰا وَلِيُّكُمُ اللّٰهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاٰةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكٰاةَ وَ هُمْ رٰاكِعُونَ ؛ ¹«ولىّ امر شما تنها خدا و رسول خدا و مؤمنانى هستند كه نماز را به پا داشته و فقيران را در حال ركوع زكات مى‌دهند.»

داستان نزول آيۀ شريفه بنا بر آنچه در كتاب‌هاى تاريخى، تفسيرى و روايى آمده، چنين است: روزى مرد فقيرى در مسجد از مردم تقاضاى كمك كرد، على عليه السلام كه در حال ركوع بود، انگشتر خود را به عنوان صدقه به او داد. آن گاه اين آيه توسط جبرئيل بر پيامبر - كه در منزل بود - نازل شد.

مضمون اين حديث توسط ده نفر از صحابه نقل گرديده و بيش از پنجاه نفر از علماى اهل سنت آن را در كتب خود آورده‌اند؛ مثل طبرانى، ² ابوبكر جصّاص، ³واحدى، ⁴ زمخشرى، ⁵ و... .

2 - آيۀ انذار

خداوند متعال مى‌فرمايد: إِنَّمٰا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هٰادٍ؛ ⁶«همانا تو بيم دهنده‌اى و براى هر قومى هدايت گرى مى‌باشد.»

جمهور عامه از رسول خدا صلى الله عليه و آله روايت كرده‌اند كه فرمود: «من منذر و على هادى است و با تو اى على! هدايت شوندگان هدايت يابند.» ⁷

مضمون اين حديث را نه نفر از صحابه و بيست و چهار نفر از علماى اهل سنت نقل كرده‌اند.