39در سفرى به قداست و معنويتِ حج، روا نيست كه زائران معبد عشق و مرقد معشوق، ادب زيارت را مراعات نكنند. حج، براى تربيت اخلاق و سازندگى زائر است.

حاجى بايد سرتاپا پرهيزكارى و بردبارى و خوشرفتارى باشد.

اگر جز اين باشد، از اين سفر چه سود؟ پذيرفتنى نيست كه در جوار خانۀ خدا و حرم رسول، بازهم زائر محترم انديشه‌هاى خلاف در سر بپروراند و بى‌تقوايى و ناپرهيزى نسبت به گناه از خود نشان دهد. «ورع»، يك نيروى خدا ترسى درونى است كه دست و زبان و چشم و گوش را از معصيت و حرام، باز مى‌دارد.

از آنجا كه در طول سفر، زائر با ديگران همزيستى دارد و در يك مجموعه زيست مى‌كند، شايسته است از عصبانيّتهاى بيجا و تندخويى و بدزبانى و خشم بپرهيزد و تا آنجا كه مى‌تواند، نسبت به همسفران كه همه مهمان خدايند، «حُسن معاشرت» و «اخلاق نيكو» داشته باشد، از لغزشها بگذرد، جدال نكند، كينه به دل نگيرد. معاشرتِ خوب و اخلاق حسنه، سنّت پيامبر و يادگار آن حضرت است و چه كسى شايسته‌تر از «حاجى» كه در رفتار و سلوك، به آن حضرت اقتدا كند؟!