31يكى از مهمترين درسهاى حج، ايجاد روحيۀ تواضع و فروتنى است، تا گرفتارانِ غرور و تكبّر را به عجز و نياز و كوچكى خويش واقف سازد و زمينه‌هاى «عبوديّت» و «اطاعت» را بيدار كند.
«سعى» ميان صفا و مروه و پيمودن فاصلۀ اين دو كوه و ياد كردن از تلاش و مجاهدت «هاجر» در راه آب يافتن براى «اسماعيل»، حاجى را در پيشگاه اخلاص و عشق «آل ابراهيم» به تواضع وا مى‌دارد، بويژه هَروَله و دويدن در محدودۀ خاصّى از اين مسافت.
در اين سفر، همۀ تعلّقات و تشخّصها بايد كنار گذاشته شود و حاجى، هر كه و از هر كجا و هر نژاد كه باشد، بايد هَروَله كنان اين مسافت را پيموده، بندگى و فرمانبردارى خويش را نشان دهد. اينجا تنها خداست كه بزرگ است، «اللّٰه اكبر»، و تنها فرمان اوست كه اجرا مى‌شود «وَلهُ الحكم».
حتى دانشمندان، فرماندهان، ثروتمندان و صاحب منصبان هم دوشادوش سياه و سفيد و فقير و غنى، با جامه‌اى ساده به نام «احرام» بر دوش، نام خدا بر لب و نيّت بندگى در دل، لبّيك گويان به فرمان خدا، اين راه را مى‌پيمايند.اينجاست كه‌تكبّرها وجبروتهاى پوچ جبّاران فرو مى‌ريزد وشكوفه‌هاى‌خضوع و تسليم به جاى آنها مى‌رويد.