٢٣تا صاحبخانه، مهمان را دوست نداشته باشد، دعوتش نمى‌كند.
وقتى هم مهمان، به دعوتِ ميزبان لبّيك گفت و ادب و معرفت نشان داد، صاحب خانه هم با كرم و بزرگوارى، مهمان را پذيرايى مى‌كند.
نياز مهمان خدا به كرم و رحمت آن مهربانِ بنده‌نواز است و در غربتِ دور از خانه و وطن، با پروردگارش انس مى‌گيرد و بر سر سفرۀ نعمتهاى معنوى او نشسته است.
آنكه بر ضيافت الهى وارد مى‌شود، نه شكمى گرسنه، بلكه جانى مشتاق و دستانى نيازمند به رحمت مولا دارد.
پذيرايى خداوند هم نه آب و نان، بلكه مغفرت و آمرزش است.
از ما خواستن و از خدا اجابت كردن.
از ما عرضۀ نياز و از خداوند، تأمين نياز و برآوردن حاجات.
سفر حج، سفر عبوديّت و بندگى است، نه تفريح و سياحت، دعوت كننده هم كريم و بزرگوار و مهربان است.
گر گدا كاهل بود، تقصير صاحبخانه چيست؟...
