11و... هر يك از امامان ما، همه جان در راه حق باختند و شهيد راه خدا گشتند و شهادت، فخر آنان بود.
ائمّه شيعه، همه، مرگشان با «شهادت» بوده است.
پس بعد از مرگشان هم زنده‌اند و «حيات مضاعف» دارند.
بنابراين، حضور بر تربت پاكشان و زيارت مرقد مطهّرشان، با «زيارت اهل قبور» متفاوت است و ديدارى است زنده‌تر، عينى‌تر، ملموس‌تر.
زيارت ائمّه، چه در حال حياتشان و چه پس از شهادتشان، يكسان است. اين، بيان خود آنان است. امام صادق عليه السلام فرموده است:
«مَنْ زارَنا فىٖ مَماتِنا فَكاَنّما زارَنا فى حياتنا» 1
آنكه ما را در مرگمان زيارت كند، گويا در حال حيات، ما را ديدار كرده است.
اين يكسانى در دو حال، در چيست؟
در اينكه زيارت پس از شهادتشان هم، اجر و پاداش عظيم دارد،
در اينكه مى‌فهمند و متوجّه‌اند و پاسخ سلام زائران را مى‌دهند،
در اينكه «ديدار»، سازنده و تربيت كننده است، براى زائر،
و اينكه نشانۀ موضعگيرى و جهتِ خط فكرى و عملى است،