61مى‌كنند، داناى نهان و آشكار، و برتر است از آنچه [با او] شريك مى‌گردانند.
معناى اين آيات - به شكل واضح - اين است كه مشركان به وجود دو موجودِ مؤثر در جهان هستى معتقد بودند؛ آنجا كه ردِّ قرآنى تصريح مى‌كند: اگر دو موجود مؤثر در هستى وجود داشت و هر دو خدا بودند، آسمان و زمين فاسد مى‌شد و نظام يك‌پارچۀ هستى از هم مى‌پاشيد.
آيا معقول است كه اين ردِّ قرآنى بر عقيدۀ مشركان، ردِّ بر مشركانى باشد كه معتقدند خالقِ مالكِ مُدَبّر يكى است؟ اگر مشركان، موحّد در ربوبيت بودند - چنان‌كه اصحاب اين ديدگاه مدعى هستند - حتماً به‌سادگى، اين ردِّ قرآن را پاسخ مى‌دادند كه ما به وجود دو خدا كه هر دو مؤثر در جهان هستى باشند، معتقد نيستيم، بلكه معتقديم مؤثر، يكى است و ديگرى،