48خدا مى‌پرداختند؛ چون خدايان خود را به طور مستقل، منشأ تحقق عزت و پيروزى و به عقيدۀ باطلِ خود، داراى قدرتى خارق‌العاده مى‌دانستند.
3. إِنَّمٰا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّٰهِ أَوْثٰاناً وَ تَخْلُقُونَ إِفْكاً إِنَّ الَّذِينَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّٰهِ لاٰ يَمْلِكُونَ لَكُمْ رِزْقاً فَابْتَغُوا عِنْدَ اللّٰهِ الرِّزْقَ وَ اعْبُدُوهُ وَ اشْكُرُوا لَهُ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (عنكبوت: 17)
واقعاً آنچه را شما سواى خدا مى‌پرستيد، جز بتانى [بيش] نيستند و دروغى مى‌سازيد. در حقيقت، كسانى را كه جز خدا مى‌پرستيد، اختيار روزى شما را در دست ندارند. پس روزى را پيش خدا بجوييد و او را بپرستيد و وى را سپاس گوييد؛ كه به سوى او بازگردانيده مى‌شويد.
اين آيه نيز به اين معنا اشاره دارد كه آنها معتقد بودند خدايانشان، روزى‌دهنده هستند. چون معقول نيست به كسى كه معتقد است روزى به دست خداست و اين آلهه جز واسطه‌اى در روزى‌رسانى خدا نيستند،