94
4. ضياء الدين خليل بن اسحاق مالكى (م776ه.ق)
وى درباره توسل مى‌گويد:
...ويسأل الله تعالى بجاهه في التوسل به؛ إذ هو محطّ جبال الأوزار واثقال الذنوب؛ لانّ بركة شفاعته وعظمها عند ربّه لايتعاظمها ذنب. ومن اعتقد خلاف ذلك فهو المحروم الذي طمس الله بصيرته واضلّ سريرته. ألم يسمع قوله تعالى: وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جٰاؤُكَ.... 1
... و از خداوند متعال مى‌خواهد به جاه و مقام او در توسل به حضرت؛ زيرا اوست كه كوه‌هايى از عيب‌ها و سنگينى‌هاى گناهان را نابود مى‌كند؛ چرا كه بركت شفاعتش و عظمت او نزد پروردگارش هرگز هيچ گناهى با آن مقابله نمى‌كند. و كسى كه معتقد به خلاف آن شود از شفاعتش محروم است. او كسى است كه خداوند بصيرتش را گرفته و قلبش را گمراه كرده است. آيا نشنيده‌اى گفتار خداى متعال را كه فرمود: (و اگر آنان كه به خود ظلم كردند نزد تو مى‌آمدند...).
زرقانى بعد از نقل اين عبارت مى‌گويد: « ولعلّ مراده