118و اين مطلب در حقيقت عبارت است از اعراض ابن‌تيميه به طور كلّى نسبت به مذهب سلف و ادعاى او بر آنان به آوردن مذهبى غير از مذهب سلف، و وارد شدن در تنگناهايى بسيار پست و سخت. امورى كه علما آنها را زشت دانسته و از خود دور نموده‌اند. و ما از اين مخالف و پيروان او الفاظى زشت ديديم كه در كتاب و سنت يافت نمى‌شود و هرگز فردى از سلف به آن نطق نكرده است. آنان جسميت را به صراحت ثابت كرده و نيز جهت و حدّ و مكان و حركت و صوت و انتقال و كيف و ديگر عوارض جسميت را بر او ثابت مى‌دانند.
او همچنين مى‌گويد:
فالحاصل من هذا انّه يتبيّن لك انّ ابن تيمية عشوائي في فهمه ولايمشي على قاعدة مستقيمة بل يتبع مايبدو له إذا استطاع بذلك أن ينصر مذهبه. 1
حاصل اين مطالب اينكه براى تو روشن شد كه ابن‌تيميه در فهمش هوايى است و مطابق قاعده مستقيم مشى نمى‌كند، بلكه آنچه كه موجب تأييد مذهبش مى‌باشد را تنها پيروى و متابعت مى‌نمايد.
2. حسن بن فرحان مالكى سلفى
حسن بن فرحان مالكى گرچه سلفى است وبه مذهب خود پاى‌بند