25 لزومها؛ فإذا ثبت عدم المؤاخذة بها وعدم لزومها فالخفية من باب اولي. ¹

آنچه از كلام امامان به دست مى‌آيد اينكه آنان بين لوازم آشكار وظاهر ولوازم مخفى - در عدم جواز انتساب به افراد - فرق نمى‌گذارند؛ زيرا انسان گاهى از لوازم قريب غافل است، بلكه غالب كلام انسان از لوازم آشكار است كه لزومش ثابت مى‌باشد. حال اگر نمى‌توان كسى را به لوازم آشكار مؤاخذه كرد پس در لوازم خفى به طريق اولى نمى‌توان انسان را مؤاخذه نمود.

4. حكم به ظاهر افراد

از مصاديق رحمت الهى آن است كه احكامش را بر يقين مترتب كرده نه بر گمان و وهم؛ يعنى تا يقين بر خلاف ندارى حكم به‌برائت بايد كرد و لذا وهابيان نبايد به مجرد مواجهه با عقيده‌اى كه ظاهر آن با عقايد آنان سازگارى ندارد، حكم به كفر مخالفان خود نمايند.

قرآن وحكم به ظاهر افراد

خداوند متعال مى‌فرمايد:

(يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذٰا ضَرَبْتُمْ فِي سَبِيلِ اللّٰهِ فَتَبَيَّنُوا وَ لاٰ تَقُولُوا لِمَنْ أَلْقىٰ إِلَيْكُمُ السَّلاٰمَ لَسْتَ مُؤْمِناً تَبْتَغُونَ