56از مردن، مرگ، دوباره به سراغ آنان نمى‌آيد. همچنين از سنّت به دست مى‌آيد كه آسايش و يا عذاب قبر براى مرده وجود دارد.

ديگر آنكه درك آسايش و عذاب، زمانى است كه حيات وجود داشته باشد؛ حتى اگر حيات جزئى باشد. بنابراين ما برخلاف باور معتزله، معتقديم كه اين درك با حيات جزئى هم حاصل مى‌شود و نيازى به بينه و دليل ندارد. ¹

اكنون به سخن ابن‌تيميه بازمى‌گرديم. او درخواست شفاعت از پيامبران را جايز نمى‌دانست؛ به اين دليل كه چنين درخواستى طلب شفاعت از مرده به شمار مى‌رود، ولى با اين توصيفات و روايات آشكار شد كه پيامبران در قبورشان زنده‌اند و درخواست شفاعت از آنان، درخواست از مرده نيست. همچنين يادآورى مى‌كنيم كه به تصريح قرآن كريم، شهيدان زنده‌اند: ( بَلْ أَحْيٰاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ )؛ «بلكه زنده‌اند و نزد پروردگارشان...». (آل‌عمران: 169)

بدون شك، مقام پيامبرى و نبوت، از مقام شهيدان برتر و والاتر است و حتى قلم دانشمندان از خون شهيدان، فضيلت بالاترى دارد. ²