31رحمت الهى چنگ زند يا ذلت و حقارت خويش را با توبه و عمل صالح نشان دهد و خود را از جرگه گناهكاران خارج كند و به جمع نيكوكاران بپيوندد. خداوند درباره چنين بنده‌اى مى‌فرمايد: ( فَأُوْلٰئِكَ يُبَدِّلُ اللّٰهُ سَيِّئٰاتِهِمْ حَسَنٰاتٍ )؛ «خداوند گناهان آنان را به حسنات مبدّل مى‌كند». (فرقان: 70)
بنابراين خداوند قادر است گناهان بنده‌اى را به حسنات تبديل كند، همان‌گونه كه تواناست اندوخته‌اى را پوچ گرداند. ( وَ قَدِمْنٰا إِلىٰ مٰا عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْنٰاهُ هَبٰاءً مَنْثُوراً )؛ «و ما به سراغ اعمالى كه انجام داده‌اند، مى‌رويم و همه را همچون غبارى پراكنده در هوا قرار مى‌دهيم». (فرقان: 23)
شفاعت‌كنندگان
شفاعت دو گونه است: تكوينى و تشريعى. در شفاعت تكوينى، همه اسباب و علل وجودى، واسطه بين خدا و موجودات‌اند. اما شفاعت تشريعى، در عالم تكليف و تشريع به وقوع مى‌پيوندد و برخى از اين نوع شفاعت، در همين دنيا موجب آمرزش و قرب به خدا مى‌شود. با اين توصيف در شفاعت تشريعى، شفيع يا همان شفاعت‌كننده، ميان خدا و بنده، واسطه مى‌شود.