189كوچك‌ترين بهانه‌اى ديگران را مشرك مى‌خوانند دلش خون است. در آخر هم از مقاومت ده‌ها ساله مردم ايران تعريف و تمجيد مى‌كند و رمز موفقيت انقلاب ايران را، رهبرى آن مى‌داند.
سعيد با اشاره دست به سمت كعبه، دلداريش مى‌دهد و مى‌گويد: ان‌شاءالله به زودى، مهدى آل محمد(عج) از همين‌جا ظهور مى‌كند و به همه نگرانى‌ها پايان مى‌دهد. خليل لبخند مى‌زند و رو به كعبه آمين مى‌گويد.
نادر كه تا به حال ساكت نشسته و شنونده بود، حرفش را با پيشنهاد عجيب و غريبى به خليل شروع مى‌كند؛ پيشنهادى كه همه ما را به تعجب وا مى‌دارد: بهتر نيست علماى جهان اسلام، زودتر دور هم جمع شوند تا امام مهدى(عج) را انتخاب و وقت ظهورش را معين كنند تا همه مشكلات حل شود؟!
امامت؛ مقامى انتصابى يا انتخابى؟
من با اينكه تعجب كرده‌ام، واكنشى نشان نمى‌دهم، ولى وقتى سعيد، حرف نادر را براى خليل ترجمه مى‌كند، لبخند روى لبان او خشك مى‌شود، ابروهايش درهم مى‌رود، سرش را كمى به عقب مى‌برد و با تعجب مى‌پرسد: مگر امام آخرالزمان، انتخاب كردنى است كه عده‌اى بنشينند و او را انتخاب كنند؟! پيامبر اكرم(ص) صدها سال پيش، اسم و رسم و مشخصات، حضرت مهدى(عج) و ويژگى‌هاى او را معرفى كرده است و همه فِرَق اسلامى اين را پذيرفته‌اند. وظيفه ما، فراهم كردن مقدمات ظهور اوست، نه انتخاب او يا تعيين وقتى براى ظهورش.