12
پيش‌درآمد
خفقان و اختناق ناشى از حاكميّت صدّام و تفكرات حزب بعث و تبليغات دين‌زدايانه‌اى كه در طول بيش از سى سال در كشور عراق صورت پذيرفت، موجب شد، نسل فعلى شيعۀ عراق از نظر آگاهى دينى و فهم معارف اسلامى در محروميّت شديدى واقع شود و در نتيجه زمينه براى پيدايش و گسترش روزافزون «خرافات» در اين سرزمين فراهم شود. اهم اين عوامل عبارتند از:
1. محروميت‌هاى اجتماعى: به جز حوزۀ علميۀ نجف و معدودى از شيعيان متّصل و مرتبط با اين حوزه، تودۀ مردم عراق از ابتدايى‌ترين مسائل دينى و شرعى و معرفت هاى اسلامى رايج، ناآگاه يا كم‌آگاه باقى ماندند و پس از سقوط صدام و حزب بعث و اشغال نظامى اين كشور نيز چنان مردم مورد بمباران شديد تبليغاتى و شبيخون فرهنگى چند صد كانال ماهواره قرار گرفتند كه ديگر فرصت و مجال بازگشت و جبران مافات را پيدا نكرده و نمى‌كنند. تبليغات بى امان فرهنگى با سه هدف اساسى اسلام زدايى، تشيّع زدايى و تخريب سيماى ايران و انقلاب اسلامى آن، از يك سو و اشاعۀ فحشا و ترويج مفاسد اخلاقى و انهدام بنيان اخلاق و خانواده در ميان مردم مظلوم عراق از سوى ديگر مردم منطقه را هدف قرار داده‌اند. با اين همه از حق نمى‌توان و نبايد گذشت كه با اين سيل بنيانكن هجوم فرهنگى، ارادت و اعتقاد مردم به خاندان پيامبر و عشق سرشارى كه به اميرالمؤمنين(ع) و فرزندان معصومش سراسر وجودشان را فراگرفته، همچنان دست نخورده باقى مانده است. به عنوان نمونه جمعيّت ده ميليون نفرى كه در اربعين امسال (1430) با پاى پياده صدها كيلومتر راه را پيمودند تا از فيض زيارت سالار شهيدان حضرت اباعبدالله الحسين(ع) بهره‌مند شوند، هر بيننده‌اى را دچار اعجاب و احساس حقارت و غبن مى‌كرد. گو اين كه اين حركت نه يك بار، كه هر سال چندين بار صورت مى‌گيرد و اين جمعيّت‌ها در عرفه و عاشورا و اربعين و اول رجب و نيمۀ شعبان به سوى كربلا و در مناسبت هاى ديگرى همچون مبعث پيامبر و غدير خم به سوى نجف راه مى‌پيمايند.
2. عشق متراكم: عامل ديگر، عشق و علاقه و عواطف شديد زائرانى است كه از بيرون مرزهاى عراق و غالباً از ايران به عراق مى‌روند. همانان كه چند دهه از زيارت تربت پاك امامان خويش محروم بوده اند و در طول اين ساليان دراز با دل هايى سرشار از عشق و اميد براى زيارت قبور موالى خود لحظه شمارى كرده اند. آنان به خوبى مى‌دانند كه بسيارى از درگذشتگان، عمرى در آتش اين عشق سوختند و عاقبت به وصال محبوب خويش نرسيدند. چه بسيار رزمندگان دلباخته‌اى كه آرزوى كربلا را در دل داشتند، ليكن كربلا را نديده پر كشيدند و سرنوشتشان به شهادت ختم شد.