15وقتى براى ديدار خانۀ دوست با پوشيدن لباس احرام و گفتن «لبيك» همه مظاهر دنيا را كنار گذاشته، تنها و منقطع رو به او مى‌آورد، صبغه الهى مى‌گيرد، و با تمام وجود در برابر خداوند سر تسليم فرود آورده و به مكانى وارد مى‌شود كه تمام انبياى عظام بخصوص ابراهيم خليل (ع) و حضرت ختمى مرتبت براى تحكيم دين حق تلاشها كرده و رنج‌ها ديده‌اند. زائر خانه خدا با يادآورى اين رنج‌ها و تلاشها نظر به راه و انديشۀ آنان دارد. آن هنگام كه همه، يك دست و يك رنگ با صفوفى فشرده، يكدل و يك‌صدا، نواى ملكوتى «لبيك» را سر مى‌دهند و به دور از منيّت‌ها و رنگ و شكل‌ها و فارغ از هياهوى دوگانگى‌ها و اختلافات طبقاتى، طواف و سعى مى‌كنند و هيچ تعارض و مشكلى، سبب اختلاف اعمالشان نمى‌شود، نمايى از عدل الهى را به تصوير مى‌كشند. از سوى ديگر اين يك رنگى و حركت و دورى از خانواده و تعلقات دنيوى