15درس نخست

شيعه از منظر قرآن و حديث

شيعه در لغت به معناى پيرو است. در قرآن كريم آمده كه: «وَ إِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْرٰاهِيمَ ». ¹ يعنى يكى از پيروان حضرت نوح، ابراهيم است.

شيعه در اصطلاح به جماعتى از مسلمين گفته مى‌شود كه معتقدند پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم پيش از درگذشت خود، جانشين خويش و خليفۀ مسلمين را در مناسبتهاى متعددى از جمله در روز هجدهم ذى‌الحجة، سال دهم هجرى كه به روز «غدير خم» معروف است در يك اجتماع بزرگ معين فرمودند و او را به عنوان مرجع سياسى، علمى و دينى پس از خود تعيين نمودند.

اينان كه از همان ابتدا به مرجعيت على عليه السلام اعتقاد داشتند به شيعه على عليه السلام نيز نام گرفتند كه عبارتند از جمعى از بزرگان صحابه همچون: سلمان، ابوذر، مقداد، جناب بن ارت و . . .

البته طبق برخى روايات نبوى كه حتى در منابع برادران اهل سنّت نيز موجود است اين لقب را پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم در حال حيات خود به پيروان امير مؤمنان عطا نمودند:

«والذى نفسى بيده، انَّ هذا و شيعته لهم الفائزون يوم القيامة». ²