90
«أن لربكم فى أيام دهركم نفحات ألا فتعرضوا لها». 1
در روزگارانتان نسيم‌هايى مى‌وزد، آگاه باشيد كه به آن اقبال كنيد و از آن رويگردان نباشيد.
مهم‌ترين توشه سلوك، ترك مخالفت الهى است. معصيت، مخالفت حق است. معاصى پاى انسان را به زمين ماده مى‌بندد و به او اجازه سلوك و حركت نمى‌دهند. وابستگى‌ها و دلبستگى‌ها جرم مى‌آورند و مجرم، مُحرم نمى‌گردد. ميقات، نويد ترك معصيت است، ميقات مژده احرام واقعى است، حضور در ميقات، حضور در محضر موجودى است كه مى‌بيند. در حضور او انسان بايد عهد و پيمانى ببندد تا اوصاف حيوانى را رها كند، پا جاى پاى شيطان نگذارد، انسانيت در او تقويت شود و زحمات انبيا را قدر شناسد.
ميقات محل تخليه است. در آن‌جا بايد از گناه خالى شد، به عالم نور وارد گشت، خضوع، تذلّل را تجربه كرد و از لباس جرم و معصيت خارج شد. به اين حقيقت نورانى امام سجاد(ع) در حديث شبلى اشاره دارد.
«قال : فحين نزلت الميقات نويت أنك خلعت ثوب المعصية و لبست ثوب الطاعة قال لا ». 2
پرسيد: آن‌گاه كه به ميقات فرود آمدى، نيت كردى كه لباس