209كرد و بغداد را محاصره كرد و مرجان چون شكست خود را حتمى ديد به شهر كربلا رفت و در حرم مطهر پناه گرفت و اقدام به ساختن گلدسته بزرگى در حرم كرد و مسجد بزرگى نيز در كنار حرم ساخت و درآمد خود از املاك بغداد وكربلا وعين تمر و رحاليه را وقف آن نمود و اموال زيادى را خرج بازسازى و تعمير حرم مطهر كرد، چون سلطان جلايرى اين موضوع را دانست او را پذيرفت و از سرگناهش درگذشت و دوباره او را بعنوان والى عراق برگزيد.
اين گلدسته در فاصله بيست مترى زاويه شرقى حرم قرار داشت و بزرگترين گلدسته در بين گلدسته‌هاى عتبات مقدس به شمارمى‌رفت بطورى كه قطر آن بيست متر و ارتفاع آن چهل متر بود و با كاشيكارى بسيار زيبايى مزين شده بود، در سال 982ه ق شاه طهماسب صفوى آن را بازسازى كرد و صحن شمالى را به حرم مطهر اضافه كرد و اين كار او سبب شد حرم مطهر در وسط قرارگيرد و چهار سمت آن باز بماند. مورخين تاريخ اين بازسازى(982) را به حروف أبجد برگرداندند كه ماحصل آن >انگشت يار< بود.
در دوران حكومت عثمانى براثر ويرانى بالاى گلدسته، دربار عثمانى(سال 1308ه ق) دستور بازسازى مناره را صادر نمود، اما متأسفانه در دوران حكومت پادشاهى ملك فيصل اول و در سال 1354ه ق(1935 م) بنا به دستور نخست وزير ياسين الهاشمى گلدسته مذكور ويران شد و هدف پشت پرده دولت از اين كار تصرف املاك و زمين‌هاى موقوفه‌اى بود كه >مرجان< وقف حرم مطهر كرده بود، هنگام ويران كردن اين گلدسته به سكه‌هاى قديمى متعلق به دوران حكومت جلايرى برخورد كردند كه تمامى اين سكه‌ها به موزه بغداد منتقل گرديد. اين كار باعث