55«توكل، يعنى واگذارى امور خود به مالك خويش و اعتماد به وكالت او؛ و مالك شخص كسى است كه بر مصالح او، مقتدر باشد و خداوند، اين‌گونه است. رسيدن به اين نوع دلبستگى به پروردگار، نشانه كمال معرفت است؛ زيرا انسان، هر اندازه خدا را بهتر بشناسد و از قدرت و رحمت و حكمت او زيادتر آگاه شود، دلبستگى او به آن قدرت و ذات بى‌همتا زياد مى‌شود». 1
از آنجا كه اسباب دنيوى شايسته اعتماد نيستند، توكل بر آنها آرامش و شادمانى آدمى را تضمين نميكند. توكل در صورتى شاديآور است كه بر موجودى مورد اعتماد و بى‌نهايت قدرتمند باشد و آن موجود، جز پروردگار جهانيان نخواهد بود.
د) خوش‌خلقى
حسن خلق، عبارت است از خوش‌رويى، خوش‌رفتارى، حُسن معاشرت و برخورد پسنديده با ديگران. امام صادق(ع) مى‌فرمايد:
تُلِينُ جانِبَك وَ تُطِيبُ كلامَك وَ تَلْقَى اخاكَ بِبِشْرٍ حَسَنٍ . 2
حسن خلق آن است كه برخوردت را نرم و سخنت را پاكيزه و برادرت را با خوش‌رويى ديدار كنى.
دين مقدس اسلام، همواره پيروان خود را به نرم‌خويى و ملايمت