27بلكه حقيقت خويش را از ياد مى‌برد؛ چنان كه امام على(ع) نيز به او هشدار مى‌دهد كه پيش از هر چيز، به فكر خودشناسى باشد:
عَجِبْتُ لِمَنْ يَنْشُدُ ضالَّتَهُ وَ قَدْ اضَلَّ نَفْسَهُ فَلا يَطْلُبُها . 1
در شگفتم از كسى كه در جستوجوى گمشده‌اش برمى‌آيد، حال آنكه خود را گم كرده و در جست وجوى آن نيست.
ايشان در جاى ديگر، راه برخوردارى از هويت را شناخت موقعيت خويش در هستى و آگاهى از مبدأ و معاد مى‌داند و مى‌فرمايد:
« رَحِمَ اللهُ مَنْ عَلِمَ مِنْ اينَ وَ فِي اينَ وَ الى اين » 2؛ «خدا رحمت كند، كسى را كه مى‌داند از كجا آمده است، در كجا هست و به كجا مى‌رود».
با گذشتن از اين دوره سخت و دستيابى به هويت راستين، احساسى آرامشبخش و ارزشمند و اعتمادآفرين در او پديد مى‌آيد. در اين حال، احساس تنهايى نمى‌كند و خود را جزئى هدفمند از عالم هستى مى‌بيند و براى آيه ( أَ فَحَسِبْتُمْ أَنَّمٰا خَلَقْنٰاكُمْ عَبَثاً )؛ «آيا گمان كرديد كه شما را پوچ و بيهوده آفريده‌ايم». (مؤمنون: 115)، پاسخى در خور دارد.
6- جوان و تربيت جنسى