64دمشق بود و سپس به ژنو رفته و از آن‌جا به بيروت رفت و تا هنگام فوت در سال 1967 در آن شهر سكونت اختيار كرد.
كودتاچيان به رهبرى مأمون الكزبرى در 28 سپتامبر 1961 موفق شدند كه در سوريه كودتا كنند و كزبرى از 29 سپتامبر 1961 تا 20 نوامبر 1961 رياست جمهورى سوريه را برعهده داشت. ناظم‌القدسى از 14 دسامبر 1961 قدرت را به دست گرفت و در هشتم مارس 1963 براثر كودتاى حزب بعث از كار بركنار شد.
پس از كودتاى حزب بعث آقاى لؤى الاتاسى در 23 مارس 1963 به قدرت رسيد اما به علت عدم توانايى اداره كشور و به علت آشكار شدن يك كودتاى نافرجام از پست خود كناره‌گيرى نمود و پس از وى آقاى محمد أمين الحافظ كه در كابينه بعثى‌ها پست وزير كشور را داشت در جولاى 1963 به رياست جمهورى رسيد و تا فوريه 1966 در مسند قدرت باقى ماند. بعد از كودتاى فوريه 1966 آقاى نورالدين الاتاسى به رياست حزب بعث و رياست جمهورى سوريه رسيده و در سال 1968 علاوه بر پست رياست جمهورى، پست نخست‌وزيرى سوريه را نيز عهده‌دار شد و در دوران حكومت وى جنگ 1967 روى داد كه در اين جنگ سوريه منطقه جولان را از دست داد و آقاى حافظ اسد كه در آن دوره وزير دفاع بود از پذيرش مسئوليت شكست خوددارى نموده و آن را برعهده نورالدين الاتاسى و معاونش «صلاح جديد» انداخت. در اكتبر 1970 نورالدين الاتاسى به علت دخالت ارتش در امور سياسى از پست رياست جمهورى استعفا داد و در چنين شرايطى كنگره حزب بعث تشكيل جلسه داد و آقاى حافظ اسد و آقاى مصطفى طلاس را از كار بركنار نمودند و در 16 نوامبر 1970 آقاى حافظ اسد طى كودتايى قدرت را در دست گرفت و در كنار وزارت دفاع پست نخست وزيرى به وى سپرده شد. اين كودتاى بدون خونريزى در سوريه به نام «الحركه التصحيحه» يعنى «جنبش اصلاح‌طلب» ناميده مى‌شود. پس از به قدرت رسيدن آقاى حافظ اسد، نامبرده در 12 مارس 1971 م. به عنوان دبير كل حزب بعث و رئيس جمهورى سوريه انتخاب شد و روابط وسيعى با شوروى برقرار نمود. پس از پيروزى انقلاب اسلامى ايران سوريه به