18ايمان آوردند و كارهاى شايسته انجام دادند و يكديگر را به حق و صبر سفارش كردند.

بى‌گمان، هيچ نيرويى مانند ايمان و عمل صالح نمى‌تواند، آدمى را از لغزش باز دارد و او را در برابر گناه و سيه‌روزى نگاه‌بانى كند. امام صادق(ع) در اين‌باره مى‌فرمايد: «

المؤمِنُ لايَغْلِبُهُ فَرْجُهُ وَ لا يَفْضَحُهُ بَطْنُهُ » ¹؛ «مؤمن، مغلوب شهوت جنسى نمى‌شود و شكمش او را رسوا نمى‌سازد».

امام باقر(ع) نيز درباره نشانه‌هاى مؤمن چنين مى‌فرمايد:

انّما الْمُؤمِنُ الّذي اذا رَضِيَ لَمْ يُدْخِلْهُ رِضاهُ في اثْمٍ وَ لا باطِلٍ. ²

مؤمن، كسى است كه چون شادمان شود، اين شادمانى، وى را به گناه و كار باطل وارد نكند.

2. نادانى

نادانى، اصل و سرچشمۀ هر شرّ و تاريكى وحشت‌زايى است كه آدمى كوركورانه در آن مى‌رود. خداوند منّان با پرده‌بردارى از وضع اسف‌بار برخى از آدميان در خروج از جادۀ تعادل و سلامت و غلطيدن در پرتگاه شهوت مى‌فرمايد:

أَ إِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجٰالَ شَهْوَةً مِنْ دُونِ النِّسٰاءِ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُونَ (نمل:55)