62مى‌دانيم كه انسان دوستى و كمك به افراد بى‌بضاعت، در همۀ دنيا رايج است و هر كسى به اندازۀ همت خود، به نيازمند و مستمند كمك مى‌كند؛ ولى عمل گروهى در اين باره چنان چشم‌گير است كه حافظۀ تاريخ، هيچ‌گاه نمى‌تواند آنها را از ياد ببرد.
رسول خدا صلى الله عليه و آله در شب عروسى، براى حضرت فاطمه عليها السلام ، پيراهن نو و جديدى تهيه كرد. در اين هنگام، نيازمندى درب خانه را به صدا درآورد و با صداى حزينى گفت:
«از خانۀ رسول خدا، جامه‌اى كهنه مى‌خواهم!»
حضرت فاطمه عليها السلام از جا برخاست تا درخواست نيازمند را پاسخ دهد. در انديشه بود كه امشب، شب عروسى است و همه انتظار دارند عروس را با جامه‌اى نو ببينند و اين حق اوست كه آراسته باشد؛ ولى از سوى ديگر، تربيت قرآنى در تار و پود او نقش بسته بود و آيه‌اى از قرآن پيش چشمان او ظاهر مى‌شد كه:
«لَنْ تَنٰالُوا الْبِرَّ حَتّٰى تُنْفِقُوا مِمّٰا تُحِبُّونَ» 1
؛ هرگز به حقيقت نيكوكارى نمى‌رسيد مگر اين كه از آنچه دوست مى‌داريد، در راه خدا انفاق كنيد.
ديگر، هنگام تصميم‌گيرى بود و تنها انسان‌هاى وارسته از دنيا مى‌توانند راه دوم را برگزينند؛ فاطمه نيز كه حوريه‌اى است بهشتى، تعلق به دنيا ندارد؛ از اين رو، به