1) . الجغرافية الاجتماعية لمدينة الكاظمية الكبرى، ص 11 - 13

2) . بغداد بزرگ‌ترين شهر عراق، مركز استان بغداد و پايتخت اين كشور است كه در وسط آن قرار دارد. خود نام «بغداد» نامى ايرانى است كه در زمان ساسانيان به آن منطقه نهاده شد. بغداد در روزگار عباسيان به پايتختى برگزيده شد و در همان زمان هم نام‌آور گشت؛ به‌گونه‌اى كه نمادى براى سرزمين‌هاى اسلامى سده‌هاى ميانه بود. شايد بغداد جديد در كنار شهر قديمى بغداد كه در 50 مايلى شمال بابل واقع شده بود، ساخته شده است. اين شهر جايگزين تيسفون پايتخت شاهنشاهى ايران و دمشق پايتخت امپراتورى اموى شد. با سرنگونى عباسيان به دست مغول‌ها بغداد نيز ويران و مردمش كشتار شدند. در سال‌هاى دورتر بغداد و پيرامون آن ميان تركمانان و عثمانيان و آنگاه صفويان دست به دست مى‌شد. سرانجام به‌عنوان بخشى از عثمانى شناخته شد تا اين‌كه پس از جنگ جهانى دوم و تكه‌تكه شدن عثمانى، زير نظر انگليسى‌ها به‌عنوان مركز كشور تازه تأسيس عراق درآمد. طراحى اين شهر به‌صورت دايره‌اى با قطر 2 كيلومتر بود كه اين شهر را به‌عنوان «شهر گرد» معروف ساخت. در سال 1932، محله‌هاى بزرگ بنا بر تقسيم مذهبى، عبارت بودند از: اعظميه: سنى‌نشين، كاظميه: شيعه‌نشين، كراده: مختلط، منصور: مختلط، دوره: مختلط، بغدادالجديده: مختلط، شهرك صدر: شيعه نشين، شهرك حريه: مختلط؛ هم‌اكنون شهر بغداد از مناطق زير تشكيل شده است: اعظميه، كرخ، كراده، كاظميه، منصور، شهرك صدر، رشيد، رصاله، نهم نيسان. منبع: ويكى‌پديا، دانشنامۀ آزاد