21زيارت حضرت رضا(ع) و حضرت معصومه(س) و شاهچراغ(ع) و سفرهاى معمولى از مال و چارپا (الاغ، اسب، قاطر) استفاده مى‌شد و مسافرين توى كارومسراى (كاروانسراى) بين راه اتراق مى‌كردند، تا هم مال و هم چارپا شَل موندگيشون دركنن (رفع خستگى كنند) و هم خودشون نون و آبى بخورند. آن سال‌ها سفر به صورت جمعى و قافله‌اى انجام مى‌شد و هيچ‌كس به تنهايى سفر نمى‌كرد. فصل بهار بهترين موقع مسافرت بود و در فصل زمستان و چلۀ تابستان كمتر كسى به سفر تفريحى و حتى زيارتى مى‌رفت، مسافرت با مال و چارپا خيلى سخت بود و در نتيجه سفر به كندى انجام مى‌شد. بسيار اتفاق مى‌افتاد كه مال و چارپايى در بين راه بتركه (بميرد) و مشكلات سفر چند برابر بشه، تازه اگر دزداى سر گردنه (راهزنان) به قافله حمله مى‌كردن گُلا چه گل مى‌شد (بدتر از بد مى‌شد) و سفر به آخر نمى‌رسيد.» 1قصد و اراده براى سفر زيارتى همراه با مقدماتى بوده است كه از آن‌ها مى‌توان به اين شرح نام برد: