19يكسال و اندى، زائر از خانه و خانوادۀ خود دور بود، از اين رو تعهداتى در قبال آن‌ها داشت كه بايد، قبل از مسافرت انجام مى‌داد.
رفتن به زيارت عتبات عاليات و مشهد مقدس نيز شخص زائر را ملزم به انجام كارهايى مى‌كرد. در محيط كوچك روستا، وقتى اين خبر مى‌پيچيد كه فلانى در فلان‌ماه، عازم زيارت است، از حدود يك ماه قبل از عزيمت، مقدمات سفر را فراهم مى‌كرد.
اقداماتى كه فرد قبل از سفر انجام مى‌داد، شامل تنظيم وصيت‌نامه، رسيدگى به امور مالى، پرداخت بدهى به طلبكاران، برطرف كردن كدورت‌هاى گذشته و حلاليت‌طلبى؛ زيرا فرض بر اين بود كه شايد در اين سفر، بازگشتى نباشد. از اين رو مسافر خود را از قيد و بند امور دنيوى رها مى‌كرد تا با آسودگى خيال و اطمينان خاطر سفرش را آغاز كند.
مشهدى معصومه، بانوى سالمند و خوش برخورد سيرجانى در مورد سفرهاى زيارتى چنين نقل مى‌كند: «بچه بودم كه پدرم همراه با بابو (پدر بزرگ) و دو تا عاموم (عموهايم) از راه دريا با قُراب (كشتى) به مكه رفتند و از اونجا هم قاچاقى (غيرقانونى) رفتند كربلا، سفرشون يكسال طول كشيد. شايد هم بيشتر، فقط يادم هست كه وقتى پدرم رفت، برادرم كُمُر 1 بود. وقتى برگشت بچه راه مى‌رفت و دندون در كرده بود، حالا