13مى‌رساند، مراسم استقبال اهالى و در كنار آن، چاووش خوانىِ دوباره، ذبح گوسفند، ديده‌بوسى، زيارت قبولى‌گفتن و در نهايت برپايى سفرۀ وليمه كه از سنت‌هاى خاص سفرهاى زيارتى بود.
آداب پايانى اين‌گونه سفرها با تقديم هدايا و سوغات متبرك از سوى زائر به اوج خود مى‌رسيد و بدينسان مرحلۀ پيوند دوبارۀ زائر با خانواده،پس از مدتى فراق و جدايى موقت آغاز مى‌شد. شخص زائر، ديگر شخصيت جديدى پيدا كرده بود. درارتباطات اجتماعى، او را با القاب جديدى؛ چون حاجى، كربلايى و يا مشهدى صدا مى‌زدند. بنابراين، در چرخه‌اى از جدايى و پيوند، زائر علاوه بر بهرۀ معنوى از سفر زيارتى، از جايگاه معنوى خاصى برخوردار مى‌شد.
مطالب اين كتاب، برگرفته از اسنادى است كه از دهۀ چهل، در بايگانى واحد فرهنگ مردم، در صدا و سيما نگهدارى شده است. اين اسناد از اقصى نقاط كشور از سوى فرهنگياران و به درخواست برنامۀ « فرهنگ مردم » در خصوص سفرهاى زيارتى، شامل: قم، مشهد، عتبات عاليات و سفر معنوى «حج» و آداب و مراسم ويژۀ اين‌گونه سفرها ارسال شده است.
اين كتاب، در هفت فصل تنظيم شده كه عبارت‌اند از:
1 مقدّمات سفر؛