63چشم اميد آنها به خدا بود و از غير خدا هم، ترسى در دل نداشتند. خداوند به مدّت 309 سال آنها را در آن غار، به خواب عميقى فرو برد و پس از گذشت سه قرن، وقتى بيدار يا زنده شدند، حكومت دقيانوس نابود و حكومت و تفكّر مشركانه از بين رفته بود و مردم يكتاپرست شده بودند. جوان‌مردان اصحاب كهف، نمونه‌اى از انسان‌هاى مؤمن و مصمّم بودند كه به هيچ قيمتى حاضر نشدند از عقايد صحيح خويش دست بردارند.

زنده شدن دوبارۀ آنها نيز، گواهى بر قدرت خداوند و حيات پس از مرگ و برهانى براى اثبات معاد بود. ¹در اين دعا، آنها از خداوند دو چيز را خواستند: «رحمت» و «نجات».

خداوند رحمان هم پذيرفت. بدين ترتيب آنها، هم از شرّ حكومت طاغوت نجات يافتند و هم مورد توجه ويژۀ پروردگار قرار گرفتند. خدا هم در قرآن از آنها به عنوان فِتْيَةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ ؛ (كهف: 13) ياد كرده است؛ يعنى جوان‌مردانى كه به خداى خود ايمان