62
16. هدايت الهى
رَبَّنٰا آتِنٰا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً وَ هَيِّئْ لَنٰا مِنْ أَمْرِنٰا رَشَداً (كهف: 10)
پروردگارا! از سوى خودت براى ما رحمتى عطا كن و براى ما از كارمان راه نجاتى فراهم ساز.
موحّد چو در پاى ريزى زرش
و يا تيغ هندى نهى بر سرش اميد و هراسش نباشد ز كس همين است معناى توحيد و بس خداوند، تنها تكيه‌گاه موحّدان در سختى‌ها، گرفتارى‌ها و بن‌بست‌هاست. هر كه جز به خدا روى آورد و به غير او تكيه كند، نااميد و ناكام مى‌ماند. داستان «اصحاب كهف» كه اين دعا از زبان آنها بيان شده است، سرمشق افراد با ايمان است. آنها در عصر دقيانوس مى‌زيستند و در دل، اعتقادات يكتاپرستى داشتند و چون حاضر نبودند انديشه‌هاى مشركانۀ حاكم و حكومت را بپذيرند، از دستگاه طاغوتى جدا شدند و هجرت كردند و به غارى پناه بردند و در آنجا خواستار گشايش كارشان از سوى خداوند شدند.