57و هميشه است. كسى كه به اين ولايت اعتراف كند، به رحمت او هم اميدوار است و كسى كه در ولايت الهى قرار گرفت، از سلطه‌هاى ديگر رها مى‌شود.

اين آيه، از قول برگزيدگانى از امّت موسى(ع) است. وقتى حضرت موسى(ع) براى ميقات الهى مى‌رفت، هفتاد نفر از قوم خود را برگزيد. آنها وقتى كلام الهى را در ميقات شنيدند، خواستند كه خدا را آشكارا ببينند، جلوۀ الهى در آن ميقات، چنان آنها را مدهوش كرد كه نزديك بود جان از پيكرشان جدا و بند از بندشان گسسته شود. نكته‌هاى ديگرى هم در اين‌باره گفته شده است. ¹

به هر حال، پيامبر(ع) براى آنها در مقام عذرخواهى از پروردگار و از اينكه آنها در اين آزمون، خوب ظاهر نشدند، درخواست آمرزش كرد و با اعتراف به ربوبيت و ولايت الهى، از خداوند خواست تا آنها را ببخشد.

درخواست ديگر، حسنۀ دنيا و آخرت بود.

در اينكه مقصود از حسنۀ دنيا و آخرت چيست، روايت‌هاى گوناگونى آمده است كه بخشى از آنها در ضمن آيۀ اوّل اين مجموعه گذشت. از جمله گفته