56
14. ولايت الهى
أَنْتَ وَلِيُّنٰا فَاغْفِرْ لَنٰا وَ ارْحَمْنٰا وَ أَنْتَ خَيْرُ الْغٰافِرِينَ* وَ اكْتُبْ لَنٰا فِي هٰذِهِ الدُّنْيٰا حَسَنَةً وَ فِي الْآخِرَةِ إِنّٰا هُدْنٰا إِلَيْكَ (اعراف: 155 و 156)
تو سرپرست و مولاى مايى، پس ما را بيامرز و رحم كن و تو بهترين آمرزندگانى و براى ما در اين دنيا و در آخرت حسنه و نيكى بنويس، همانا ما به سوى تو روى آورده‌ايم.
در درگهت يكى ز غلامانم
نام تو زينت لب و دندانم غفارى و كريم و خطاپوشى من صاحب معاصى پنهانم با روى آوردن به خدا و پذيرش ولايت او، انسان در مدار بندگى قرار مى‌گيرد. هر كه بندۀ آن خالق مهربان شد، از بخشش و رحمت او برخوردار مى‌شود. ما از خودمان چيزى نداريم. در دنيا و آخرت، همۀ امور ما به دست پروردگار است. او، هم حيات‌بخش، هم روزى‌دهنده، هم پاداش‌دهنده و هم بخشاينده است. پس او «ولىّ» و سرپرست مطلق ما در همه جا