49 لَهَا وَ لا تَظْلِمْ كَمَا لا تُحِبُّ أَنْ تُظْلَمَ وَ أَحْسِنْ كَمَا تُحِبُّ أَنْ يُحْسَنَ إِلَيْكَ وَ اسْتَقْبِحْ مِنْ نَفْسِكَ مَا تَسْتَقْبِحُهُ مِنْ غَيْرِكَ وَ ارْضَ مِنَ النَّاسِ بِمَا تَرْضَاهُ لَهُمْ مِنْ نَفْسِكَ وَ لا تَقُلْ مَا لا تَعْلَمُ وَ إِنْ قَلَّ مَا تَعْلَمُ وَ لا تَقُلْ مَا لا تُحِبُّ أَنْ يُقَالَ لَك. ¹

پسركم! خود را ميان خويش و ديگرى، ميزانى بشمار! پس، آنچه براى خود دوست دارى براى جز خود، دوست بدار و آنچه تو را خوش نيايد براى او ناخوش بشمار. و ستم مكن چنان‌كه دوست ندارى بر تو ستم رود، و نيكى كن چنان‌كه دوست دارى به تو نيكى كنند. و آنچه از جز خود زشت مى‌دارى براى خود زشت بدان. و از مردم براى خود آن را بپسند كه از خود مى‌پسندى در حق آنان؛ و مگو آنچه را، ندانى، هرچند اندك بود آنچه مى‌دانى، و مگو آنچه را دوست ندارى به تو بگويند.

حضرت امير(ع) از يك مسلمان انتظار دارد كه او در روابط اجتماعى، خويشتن را ترازويى براى سنجش خوبى‌ها و بدى‌ها بشمارد. به كمك چنين معيارى عادلانه مى‌توان با پرهيز از خودپسندى، ستم‌پيشگى، زشت‌كردارى و ناسزاگويى به ديگران به وارستگى رسيد.