33حالى‌كه، قصد ريا و خودنمايى در ميان مردم را دارند! با اين تعريف، نيك در نيت و باطن خويش بنگريم كه از كدام دسته‌ايم؟ امام صادق(ع)، پاره‌اى از حاجيان را حاجيان بهشتى خوانده؛ چراكه قصدى خالصانه در زيارت كعبه دارند و پاره‌اى ديگر را حاجيانى شمرده است كه در روز رستاخيز بهره‌اى از رحمت و مغفرت الهى نمى‌برند! زيرا به قصد خودنمايى راهى زيارت شده‌اند! پس آنچه به حج و زيارت آدمى، ارزش و منزلت مى‌بخشد، همانا اخلاص در قصد و انگيزۀ انسان است.
أَلْحَجُّ حَجَّانِ حَجٌّ لِلَّهِ وَ حَجٌّ لِلنَّاسِ فَمَنْ حَجَّ لِلَّهِ كَانَ ثَوَابُهُ عَلَى اللهِ الْجَنَّةَ وَ مَنْ حَجَّ لِلنَّاسِ كَانَ ثَوَابُهُ عَلَى النَّاسِ يَوْمَ الْقِيَامَة. 1
حج بر دوگونه است: حج براى خدا و حج براى مردم! كسى كه براى خدا حج گزارد، خداوند بهشت را به او پاداش دهد و هر كه براى مردم حج رود، پاداش و ثوابش در روز قيامت بر عهدۀ همان مردم است!
زائر عاشق! عبادت‌ها با اخلاص در نيت مورد قبول واقع مى‌شوند و نمى‌توان از عبادتى مطلوب نام برد، مگر آنكه بنيان آن اخلاص باشد. قصد تقرب در عبوديت حق، بدين‌جهت است كه روح بندگى انسان در مقابل خداوند، بر باطن و ظاهر