16نازل شده است.
بنابراين، وقتى هدف رسالت را تشريح مى‌كند و غرض از نزول وحى را بازگو مى‌نمايد، مى‌فرمايد:
شَهْرُ رَمَضٰانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدىً لِلنّٰاسِ (بقره: 185)
ماه رمضان همان ماهى است كه در آن قرآن نازل شده است، كه مردم را هدايت‌گر باشد.
كلمه «ناس» صنف مخصوص، يا گروه خاصى را در نظر ندارد، بلكه شامل زن و مرد به طور يكسان است. قرآن كريم، گاه تعبير به «ناس» وگاه تعبير به «انسان» مى‌كند و مى‌فرمايد: «ما براى انسان، قرآن فرستاديم». اَلرَّحْمٰنُ* عَلَّمَ الْقُرْآنَ* خَلَقَ الْإِنْسٰانَ* عَلَّمَهُ الْبَيٰانَ ؛ «خداى رحمان، قرآن را ياد داد، انسان را آفريد، به او بيان آموخت» (الرحمن: 1-4).
در آيه دوم، سخن از تعليم قرآن، سپس سخن از خلقت انسان و پس از آن سخن از تعليم بيان است و اين در حالى است كه طبق نظم طبيعى اول بايد انسان خلق شود و پس از آن بيان ياد بگيرد و سپس قرآن را بفهمد. خداوند رحمان، معلم است و رحمتش نيز فراگير است. وَ رَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ ؛ «و رحمتم همه چيز را فرا گرفته است» (اعراف: 156).
بدين ترتيب، وقتى خداوند فرمود: «قرآن براى هدايت ناس است و رحمان درس قرآن مى‌گويد و شاگردانش انسانها هستند»، ديگر سخن از زن و مرد نيست، چه اينكه در تعبيراتى نظير: فَمَنْ تَبِعَنِي